,,zapierdol''

    Jak można upaść tak nisko, żeby chcieć odebrać sobie życie?
Nadal czuję ból.
Dobra wiadomość: żyję.

sobota, o północy

     Nadal nie udało mi się zwymiarować ilości bólu, która siedzi w moim ciele- jak prosiłeś. I nie wiem, co na tę chwilę mogę więcej Ci powiedzieć. Chyba znasz już całą otoczkę, a po co mamy zagłębiać się w genezy. Kto w dzisiejszych czasach wchodzi tak głęboko w człowieka. To miarkowanie jest bardzo męczące i całkowicie bezsensowne. Chociaż czuję, jak przerzucam ciężar cierpienia po swoim ciele, tylko muskając go opuszkami palców. A co zrobię, jeśli tak się przed Tobą obnażę, że wpakujesz mi dłonie we wnętrze i zaczniesz garściami zagarniać cały syf, zebrany tyle lat mojego życia? Przestanę oddychać z bólu, czy udławię się własnymi wymiocinami? Proszę, zostawmy to na wysypisku jeszcze kilka lat. Do czasu, kiedy znowu wpadnie mi do głowy pomysł, żeby opowiedzieć Ci coś więcej, niż historia mojego nadgarstka. Przykro mi, że to widzisz.

    Piękne to życie. W białej, szorstkiej pościeli. W białej, szorstkiej ciszy, kiedy tylko słyszysz bicie własnego serca przez automat. Piękne jest to życie. W białym, szorstkim umyśle, który myśli tylko o jednym- utrzymać ciało przy życiu. A przecież nie Tobie na tym zależy. A on, skubany, ma jeden cel- wykluczając wszystkie inne czynności myślowe- bo fizyczne już dawno zatrzymał- oddychaj Kaśka. No i tak oddycham.A on nie pozwala mi zamknąć oczu.

Sprawiłeś, że Ci wierzyłam, chociaż to gówno było nieprawdą.