Wiesz, chciałabym zmienić w swoim życiu tylko jeden dzień. Gdybym mogła to zrobić, na pewno nie zmarnowałabym czasu na miłość. Chciałabym zobaczyć ludzi, których już nie ma, albo wróciłabym do tego, w którym upadłeś. Teraz wiem, że już wtedy pomogłabym Ci się podnieść. Mimo Twojej niechęci i Twoich protestów ciągnęłabym Cię za rękę do tej pory, aż oboje nie stanęlibyśmy na prostych nogach. Chyba za szybko się poddałam. Poddawałam się już tyle razy, ale mimo tego kolejne próby podjęcia mojej walki z Tobą, wydawały się mieć świetlaną przyszłość. Wierzyłam, że w końcu kiedyś mi się uda. I prawie się udało, wiesz? Ale mimo mojego prawie-zwycięstwa, gdybym miała szansę spróbować na nowo, nigdy nie podjęłabym się tego wyzwania. Oddałabym je Tobie, żebyś mógł coś zmienić we mnie. Znalazł błąd, który tkwi we mnie, jak świeżo zasadzone drzewo. Rozwija się i rośnie we mnie, zabiera mi energię. A może gdybym miała jeden pierdolony dzień, nic bym wtedy nie zrobiła. Zamknęłabym oczy i otworzyła je rano. Albo oddałabym życie, żeby dostać całkiem nowe i w końcu być bezbłędna. Radość, której nie można opisać, smutek, który jest nie do pokonania, niebo, które nie ma granicy, ból, który nie ma końca. Nie muszę nic wiedzieć, żeby pamiętać. Nie muszę nic stracić, żeby kochać, nie muszę umierać, żeby chcieć żyć. Wszystko to już mam, tylko nie umiem zrozumieć, jak możesz spojrzeć sobie w twarz. Chyba nie jestem już tak dobra. Gdybym miała wroga, życzyłabym mu tego wszystkiego co czuję teraz. Nie skończył się kolejny rozdział mojego życia, tylko ten, który budził najwięcej możliwych emocji i uczuć. Moje bolące ciało kolejny raz upadło na podłogę i moje wszystkie marzenia umarły. Tego wieczoru.
Jeśli nie dotrzesz na sam koniec, nigdy w życiu nie odniesiesz sukcesu. 313.