Nie wiem, czy mogę to nazwać motywacją do pisania, czy tylko chęcią wyrzucenia gdzieś z siebie góry goryczy, albo wypełnienia pustki. Ostatnio niewiele mówię, bo czuję jakbym wykrztusiła z siebie już wszystkie możliwe słowa, które były do wypowiedzenia. Często wsłuchuję się w dźwięk cichego miasta, bo sama śpię tylko trochę. To niesamowite, ile można spraw przemyśleć jednej nocy i wylanymi łzami jakby napełnić wszystkie szklanki, stojące w kuchennej półce. Posprzątać mieszkanie, sto razy zmienić ustawienie wciąż tych samych, przeczytanych już dawno książek i napisać o tym powieść, i podrzeć ją na kawałki. Bo cóż mogę zrobić bez Ciebie. Mija kolejny dzień. Kolejny wieczór piszę listy i adresuje je do nieba. I już gubię się w słowach, bo czego mogę chcieć, prócz tego, byś wrócił. I żebyś już nigdy więcej nie płakał. I żebyś nigdy więcej nie marznął. Bóg pozwolił Ci zostawić mnie samą tam, gdzie zawsze byliśmy razem. Zostawić mnie z ogromną dziurą w sercu, której nigdy do końca nie uda mi się zatrzeć. Kazał mi zaczynać od nowa pleść linę swojego marnego życia. Popełniać kolejne zbrodnie na własnej duszy. Nie tęsknić za Tobą, kiedy błagałam o Twój powrót. I znów pada deszcz. Znów mokniemy oboje. Ty głęboko pod ziemią, a ja głęboko w sercu kruszę się i chyba nie jest mi nawet lepiej po tym czasie, który uciekał nie dając mi myśleć o Tobie. I być może robił to specjalnie, chcąc oderwać mnie od cierpienia. Pokazując mi problemy niekochania, albo kochania za bardzo, stawiając w kwestii wyboru między złem, a złem, bo wszystko po Twoim odejściu nie wydaje mi się być dobre. Położę się, być może znów dzisiaj rozpłaczesz się przy mnie i być może ja rozpłaczę się przy Tobie. Dziś Twoje imieniny i wszystkie święta jakby ostatnio się nałożyły. Wybrałeś, Boże, niefortunną datę, datę każącą cierpieć kilkakrotnie bardziej, niż mogłoby boleć.
    Wszystkiego najlepszego, mam tylko nadzieję, że masz się dobrze i wciąż się uśmiechasz, kocham Cię.